Μήπως το μυαλό σου έχει αναπτύξει επικίνδυνη ταχύτητα και τρέχει εμπρός;

Translate

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Συνδέουμε τη δυστυχία με τόση ευγένεια (σαν να ήταν το να νιώθουμε ευτυχισμένοι σημάδι χυδαιότητας,έλλειψη φιλοδοξίας) που άν πούμε σε κάποιον "Μα τι ευτυχισμένος που είστε!", κατα γενικό κανόνα θα διαμαρτυρηθεί

Δεν είναι κοινοτοπία αν πούμε ότι φαινομενικά πιο πρωτόγονοι λαοί εμφανίζουν έναν ζωτικό ρυθμό πιο υψηλό απ΄ ΄ο,τι η δυτική κοινωνία του σήμερα. Πολλοί αναρωτιούνται γιατί αυτοί που δεν έχουν τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, μπορούν να είναι  σε καλύτερη ψυχική διάθεση από εκείνους που συγκεντρώνουν κοπιαστικά περιουσίες κάθε είδους.
    Μήπως η διαμαρτυρία, όπως επισημαίνει ο Νίτσε, είναι διακριτικό του πολιτισμού μας;
Στις τυπικές συζητήσεις σε εργασιακά κέντρα, στα καφενεία και στις τραπεζαρίες, τα παράπονα δεν τελειώνουν: Βλέπουμε τη δυστυχία στην άνοδο των επιτοκίων, στο κόστος της ζωής, στον θόρυβο και στη ρύπανση που μαστίζει τις πόλεις. Μπορεί να μην κάνουμε τίποτα για να τα διορθώσουμε όλα αυτά αλλά μας αρέσει να ασκούμαστε στο άθλημα του παραπόνου. Κι αυτό καταλήγει να μεταφράζεται σε άγχος και στρες.
    Μία ενδιαφέρουσα επισήμανση: Το στρες δεν το δημιουργούν οι εξωτερικές περιστάσεις που βιώνουμε αλλά η ερμηνεία που δίνουμε στις περιστάσεις αυτές. Ίσως το μυστικό της ευτυχίας να είναι αυτό: Να πάψουμε να ανησυχούμε από παράγοντες και στατιστικές που δεν εξαρτώνται από εμάς και να το ρίχνουμε πιο πολύ στην πλάκα.



Απόσπασμα από:
Νίτσε 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας

απο ΑΛΛΑΝ ΠΕΡΣΥ